Fabrice Boutique

Los Angeles Experience met Larry Moss, Acting Coach

Brussel, 2 december 2014

Verslag van Fabrice Boutique’s verblijf in Los Angeles, mogelijk gemaakt door de SMart-beurs 2014

Eerst en vooral: het was een avontuur in alle betekenissen van het woord. Ik wil daarom SMart bedanken om mij in deze arbeidscultuur, in deze cultuur van vernieuwing, van creativiteit en van actieve nieuwsgierigheid ondergedompeld te hebben.

De Amerikanen zijn zeker geen luierikken. Iedereen werkt er hard aan z’n eigen kunde, ‘the craft’ zoals ze het daar noemen, zowel de debutanten als de echte sterren en de geschoolde acteurs. Iedereen bestudeerd grondig z’n ‘script analysis’, iedereen werkt er aan z’n stem met stemcoaches, iedereen schaaft z’n accent bij met coaches die gespecialiseerd zijn in dialecten (het accent is daar overigens zeer belangrijk), en dan zijn er nog de cursussen over het werk op de scene, over de Alexandertechniek (positie van het lichaam) en nog verschillende andere essentiële trainingen om je skills te verbeteren. Ongeacht of het acteerwerk wordt uitgevoerd op een podium, op een filmset of in een restaurant.

De acteur wordt er, terecht, gezien als een atleet en niets wordt aan het toeval overgelaten. In deze wervelwind kwam ik dus terecht. Ik schaamde me al onmiddellijk om het Belgische coconnetje waarin ik me, toegegeven, nogal lui voelde in vergelijking met het artistieke stakhanovisme van m’n gastheren. Ik had het geluk om samen met enkele andere Amerikaanse acteurs geselecteerd te worden om samen te werken met Larry Moss: een coach uit Hollywoord en de huidige coach van onder andere Leonardo di Caprio, Hélène Munt, Hilary Swank en Jim Carrey. Het principe was duidelijk: 3 weken voor de stage, na een selectieproef en een inzage in ons werk, ontvingen we een scene in Amerikaans Engels van ongeveer 15 minuten, alsook een mail en de naam van een partner die we zouden gaan ontmoeten en met wie we 3 weken later een opvoering zouden doen in het theater, direct voor 50 gerenommeerde acteurs, producers, casting directors en opkomende talenten.

Als enige Franstalige daar aanwezig had ik 3 weken de tijd om de tekst in te studeren, het accent van een Puerto-Ricaanse New Yorker uit de Bronx aan te leren en om met een onbekende te repeteren. M’n tegenspeelster, met wie ik direct overeen moest komen, had een heel ander parcours dan ik afgelegd. Dit alles onder zware druk. Kostuums, decor, accessoires, … in een stad van 70km op 40 km waar je bijna niets kent. Het is alsof je in het onbekende duikt. De eerste twee weken waren gewijd aan tekst, tekst, en nog eens tekst. Dag na dag nam de paniek een beetje toe, telkens wanneer ik me inbeeldde dat theater (‘actor studio’) binnen te wandelen met m’n accessoires onder de arm, terwijl m’n hart tegen 160 km/u tekeer gaat, om vervolgens te horen: “the next scene is from an American writer Stephen Guirguis and is called: the motherfucker with the hat”.

Het is een brutale maar grappige scene waarin ik een Puerto-Ricaanse New Yorker uit de Bronx speel…Soit. Als rasechte inwoner van Sint-Gilles leek de opdracht me even gemakkelijk als Bart De Wever te overtuigen om een muzikale komedie over België te maken. Langzamerhand gingen de dagen voorbij. Ik las en herlas m’n tekst, ik werd meer en meer vertrouwd met de tekst, maar ze moest perfect zijn, zo bleek. Simon Larry heeft de reputatie zeer toegewijd te zijn aan de auteur en stopt me onmiddellijk. Elke punt, elke komma of indicatie moet letterlijk gerespecteerd worden. Deze training deed me terugdenken aan de versbouw die ik vroeger aangeleerd kreeg. Ondertussen begon ik de onderdelen van m’n kostuum en de accessoires te vinden, zeer vreemd. Uiteindelijk ontmoette ik ook m’n tegenspeelster, die raar genoeg wel wat overeenkwam met het personage: dominant, sexy, krachtig, reactief, zelfzeker en schijnbaar onhandelbaar. Dat kwamen we zeker niet te kort.

We begonnen te repeteren en daar stond ik dan, als een debuterende ‘Saint-Gillois’ zonder zelfvertrouwen, tegenover een minder ervaren, Engelstalige tegenspeelster. Tijdens de discussies was het wel steeds zij die won en we hadden redelijk wat moeilijkheden om zowel als personage als daarbuiten snel vooruit te komen. Na een kleine psychoanalyse bij mezelf, besefte ik weer dat we erin moesten geloven. We hadden nog 8 dagen. Herhaaldelijk besloten we te stoppen, uit te stellen, te vermijden. Nochtans raakten onze persoonlijkheden onvermijdelijk met elkaar verstrengeld: indirecte identificatie.

Vier dagen voor de opvoering besloot ik de situatie te aanvaarden en niet te vluchten van wat komen ging – net zoals m’n personage. Zijn historie is die van een zwakke man die net uit de gevangenis komt, een ex-dealer die net een sollicitatiegesprek achter de rug heeft en liefst het goede leven wil leiden met z’n agressieve vrouw, een junkie, net op het moment dat hij een hoed op tafel ziet liggen. Ik word dus degene die de beslissingen gaat nemen. We blijven vervolgens drie nachten in het theater slapen, dit zijn onze laatste repetities. Zo kunnen we in het decor repeteren, de tekst doornemen, samen ludiek te werk gaan en vooral de liefde voor ons personage vinden; onze personages zijn in het echte leven even prominent als een Brusselse blauwe hemel bij duistere dagen, bij wijze van spreken. De volgende dag trekken we uiteindelijk naar de voorstelling, waar men komt kijken naar de nieuw gearriveerde spelers in Hollywood. Uiteindelijk horen we: “the next scene is from a play by Stephen Guirguis and is called: the motherfucker with the hat”

En vanaf dat moment herinner ik mij enkel nog liefde, het heden, plezier en gelach, veel gelach. Via dit proces brachten we de personages met liefde over naar ons eigen bestaan. Niets kon ons nog overkomen, wij waren Veronica en Jackie. We hielden niet op, we acteerden 15 minuten, waarna applaus en een staande ovatie volgden. Ik huilde, want het leven was mooi. Er werden notities genomen, want we moesten enkele dagen later teruggaan om te laten zien dat we gewerkt hadden op de punten uit de nota’s van de coach. Dit was een belangrijke dag uit m’n leven, want vele mooie dingen hadden plaatsgevonden. Het voelde aan alsof ik een enorme berg had beklommen zonder touw.

Larry Moss is een ongelooflijke, menselijke coach. Hij is het resultaat van meerdere, serieuze trauma’s. Hij beschouwt acteurs als het resultaat van jeugdtrauma’s, die er onbewust voor zouden zorgen het beroep van acteur te willen uitoefenen en zo universele emoties te delen. Hij is een vriendelijke, welwillende man en dat maakt van hem één van de beste coaches ter wereld. ‘Een goeroe spreekt over zichzelf, maar een meester spreekt over jou’, zegt men. Hij is zodanig anders dan de andere coaches, waarbij hun ego soms hun frustraties overstijgt, namelijk over het feit dat ze er niet in geslaagd zijn een acteurscarrière op te bouwen. Er zijn 1 miljoen acteurs in LA, iedereen wil er acteur zijn en iedereen wil er op een gegeven moment op het grote scherm verschijnen. Hierdoor ontstaat een enorme druk en soms een gebrek aan respect vanwege frustraties of jaloezie.

Het was dus een zeer goede zaak om deze masterclass te kunnen volgen. Tijdens dit leerproces had ik het genoegen een coach te ontmoeten die me hielp om m’n stem te verbeteren en om m’n accent te verminderen, dit zal zeer bruikbaar zijn op het podium en in de toekomst! Tijdens de stage bouwden we verder op de Meisner-techniek, maar de methode van Larry opende m’n ogen voor een nieuwe benadering van het acteursberoep. Het was zelfs zo aangenaam dat we er iedere dag vroeg voor uit ons uit bed stapten! De volgende stap is om dit werk verder te zetten, dankzij SMart, om op punt te blijven, beter te worden en te evolueren in de toekomst.

Er werden me achteraf 2 rollen aangeboden. Eentje ervan situeert zich in een biografische film over een Griekse marathonloper, Kyriakides, die in de jaren ’40 de marathon van Boston won. Het lijkt me een ongelooflijk project, want de regisseur is misschien Michael Cimino (fingers crossed). De andere rol gaat over de kok van de Rolling Stones tijdens hun verblijf in het zuiden van Frankrijk. Mijn werk in het Engels is ook aanzienlijk verbeterd. De film Out of Breath zal nog te zien zijn in Brussel en in LA. Maar nog ontelbare uren coaching zitten eraan te komen. Ik geloof niet meer in het toeval, maar in ontmoetingen.

Ik wil hierbij Judith Verhoeven bedanken om in m’n project te geloven. Ik wil ook Nico Dekmin bedanken om me steeds aan te blijven moedigen om m’n dossier te blijven verbeteren. Geduld en moed wierpen hun vruchten af! Aan alle toekomstige artiesten die hun dossier zullen indienen kan ik alleen maar aanraden om te blijven werken, om te blijven proberen, om te blijven aanpassen … one day. Als een beurs me zou toelaten om deze weg verder te zetten, dan ben ik vragende partij, want alles begint hier en nu.

Tijdens m’n verblijf heb ik verschillende producers en regisseurs mogen ontmoeten. Er werden me 3 rollen aangeboden, waarvan er 2 echt concreet waren, en een eerste rol in een langspeelfilm zit eraan te komen. M’n Amerikaans accent is er ook aanzienlijk op vooruit gegaan omdat ik werkelijk in de taal ondergedompeld werd. De film Out of Breath, waarin ik een dubbele rol speel, is in première te zien in België en zal tot het einde te zien zijn in LA zoals voorzien. Andere mooie ontmoetingen waren die met Julian Lenon, Jacob Dylan, David Yost, Larry Moss, Michael Cohen (comedy workshop), Gregg Martin, Michelle Johnson, Joshua Maurer, Maude Ferarri, en nog vele anderen.